dokter, dokter...

En daar zitten we dan weer, weer thuis...

Dinsdagavond naar de dokter geweest om maar weer eens mijn bloed te laten checken, voelde me de laatste weken zo mogelijk nog slapper en meer moe dan ik al was en dat begon heel erg op mijn gemoed te werken. (laten we het erop houden dat ik niet meer zo lief was tegen de mensjes rondom mij)
Op zich was dat al reden genoeg voor de dokter om mij de rest van de week thuis te schrijven en voor alle zekerheid gooide de dokter er ook nog maar een zwangerschapstest tegenaan ("er worden nog altijd kindjes geboren met de spiraal in hun hand"), eigenlijk vooral om dat zeker uit te sluiten zodat er eventueel medicatie opgestart kon worden voor dat depri gebeuren in mijn hoofd.

Woensdag kon ik bellen voor de uitslag, maar alleen de uitslag van de zwangerschapstest was binnen en die was negatief. Nu zitten wij op het moment niet echt te wachten op een vierde kindje, maar het is vreemd om dan toch een klein beetje teleurstelling te voelen, waarschijnlijk meer omdat dan alles op zijn plaats zou zijn gevallen. Een dag later kon ik bellen voor de rest van de uitslag.

Gisteren dus gebeld, ijzer staat nog altijd schrikbarend laag (maar da's niet echt nieuws meer), maar nu zou er ook iets mis zijn met mijn pancreas (alvleesklier) en of ik diezelfde avond nog op raadpleging kon komen. Moet zeggen dat ik eigenlijk heel de middag met een angstgevoel heb gezeten, niet wetend wat dat orgaan nu eigenlijk doet en wat daar dan mee mis zou kunnen zijn. Heb het ondertussen ook al opgegeven om dat soort dingen op google te zoeken, want dat helpt meestal niet echt rustgevend.
Het schijnt dus dat dat orgaan instaat voor de insulineproduktie. De dokter legde mij uit dat het nog altijd van alles zou kunnen zijn: een virale infectie, steentjes in de pancreas of een ontsteking van de pancreas zelf. Omdat de bloedtest aangaf dat het dubbel zoveel was als de bovengrens moet er wel een CT-scan van gemaakt worden.

En weet je? Ergens ben ik blij dat er iets gevonden is! Dat het niet allemaal in mijn hoofd zit, maar dat mijn hoofd gewoon 'geknakt' is door het bijna anderhalf jaar lang op mijn tanden bijten, doorgaan en vooral niet naar mijn lichaam luisteren. Neemt niet weg dat ik nog altijd wel wat schrik heb hoor, zelfs een beetje schrik dat er niets uit die scan komt as maandag. En dan ben ik zo langzaam op het punt dat ze me dan maar een week opnemen en me eens helemaal binnenste buiten keren, ben het moe zijn meer dan moe!

Big spenders!

Gelukkig is het vakantiegeld binnen, want het was nodig!!
Veel vroeger als verwacht de zomergarderobes moeten aanschaffen, Kim was op een jaar tijd toch echt al wel uit haar fiets gegroeid en natuurlijk moet op zo'n moment de wasmachine de geest geven...

de fiets van Kim:



En een nieuwe fiets voor Kim houdt ook automatisch in dat Bregje ook een 'nieuwe' heeft!

Lentefeest

Eindelijk is dan mijn filmpje van het lentefeest klaar...
(alleen met het omzetten is er iets mis gegaan, zodat het einde van het dansje van het 1e leerjaar er niet opstaat..)



Nog wat foto's van die dag:

Kim


Ons kookheksje Bregje


Meester Jan en juf Ingrid


Juf Lut


Het 1e leerjaar


Kobe leert schaken!


no comment!!

Plopsa Coo

Zaterdag zijn we met de personeelsvereniging van CM naar Plopsa Coo geweest, een van de twee kleine broertjes van het grote Plopsaland in De Panne. Het weer viel al met al nog goed mee, één regenbui gehad (natuurlijk juist toen we in de octopus zaten..) en tegen dat we naar huis gingen begon het weer wat te druppen. De dames hebben zich weer eens prima vermaakt (en papa en mama ook hoor haha), maar het was toch wel bizar om al die studio 100-liedjes (met uitz van Mega Mindy) in het frans te horen!! Onze kleine man was logeren bij zijn peter en petervrouw en heeft zich daar ook opperbest vermaakt..
Zie hier het beeldverslag van een heerlijke dag:



































Bregje voor de eerste keer in de botsauto's, best lastig hoor dat sturen :D


En de achtbaan, Bregje zit voor mij en je ziet in het begin dat ons durfalletje met losse handjes zit, maar let ook op het gegiechel van kim!!

Buisjes

Vandaag was het dan zover, buisjes voor Kobe..
Eerste probleem was er natuurlijk al direct bij het wakker worden, hij mocht niet eten! Al allerlei scenario's uitgedacht om dat enigszins ongemerkt te laten lukken. De dames verzocht om op hun tippen te lopen en te fluisteren zodat ie maar niet heel vroeg zou wakker worden, maar om 7.15 ging de sirene toch al wel open en nee een mannetje van 14 maanden kun je niet wijs maken waarom dat ie geen fles krijgt.
Eenmaal in de auto was de rust er terug, de dames naar school en wij naar het ziekenhuis. Om 8.15 waren we er, we werden om 8.30 verwacht.
Ons geïnstalleerd in het kamertje (lees viskom van 2 x 3) en Kobe is lekker gaan spelen met de andere kindjes op de afdeling. Om 09.30 werd ons mannetje omgetoverd in een meisje, lees: hij kreeg zijn operatieschortje aan (wat voor hem een jurkje was), een naambandje => armbandje aan en een mooi roze dekentje op zijn bedje. En de pre-operatie medicatie werd gegeven. Was wel grappig, hij had precies niet één maar een paar pinten teveel gedronken :D Het zou ongeveer een kwartiertje duren voordat ie werd opgehaald. Pas tegen 10.15 waren de dames van het operatiekwartier er en tegen 10.30 mocht hij naar de operatiekamer. Ik had een beetje het gevoel dat zijn medicatie aan het uitwerken was, want meneer stond alweer rechtop in zijn bedje. Plakkertjes voor zijn hartslag werden bevestigd (en bij het afhalen hebben ze precies wat huid meegetrokken..)en het maskertje werd voor zijn gezicht gehouden, de anesthesist zei nog tegen Kobe dat ie moest blazen (tuuuuuurlijk meneer de anesthesist, duh!) en heel rustig viel hij in slaap (maar mama moest al weg voordat ie echt vertrokken was) Tegen 11.00 uur hoorde ik van op de wachtzaal (achter twee deuren en een gang) een heel bekend huiltje, ons mannetje was weer wakker. Wel bizar als je er dan bij mag, dat iedereen daar nog ligt te slapen en te suffen, maar ons mannetje niet hoor, hij krijste werkelijk alles bij elkaar..tja niet moeilijk natuurlijk, dat mannetje barstte ondertussen van de honger en dit was nu al de tweede keer vandaag dat ie niet een lekkere fles kreeg voorgeschoteld toen hij wakker werd! Terug op de kamer mocht hij wat water drinken, waar hij heeeeeel gulzig gebruik van maakte, maar toen dat beetje op was liet hij wel heel hard merken dat dat toch echt niet genoeg was. Kwartiertje later zijn fles gedronken en een uurtje later zijn patatjes gegegeten en toen heerlijk in slaap gevallen. Tegen 15.00 waren we weer thuis.
Ondertussen lijkt het buisje aan een kant al heel goed zijn werk te doen. Daar is al redelijk wat prut en bloed (van het aanprikken) uitgekomen.
Nu allemaal duimen dat ze er niet heel rap uit gaan vallen en dat we dit circus van vandaag nog eens moeten herhalen!

Luxemburg foto-spam

Omdat ik nie kan kiezen! :D