blub blub

Al met al een redelijk geslaagde week naar de kindjes toe. Op dinsdagmiddag met Kim gaan zwemmen, dat was al veel te lang geleden en ons kleine angsthaasje was er eerst niet zo happig op. Maar na een uur of twee begon ze eindelijk wat minder bang te worden en zijn we vandaag nog maar eens gegaan, dit keer ook met Bregje. En die laatste is me een waterrat eerste klas zeg! Over een dikke maand wordt ze pas drie, maar koppie onder geen probleem hoor (en eigenlijk is het al bijna een jaar geleden dat ze voor het laatst een zwembad van binnen hadden gezien, schaam schaam)

En dan zijn ook de oh zo lang verwachte brieven van school in de bus gevallen, of beter in Kim's hand. Ik had Bregje's nieuwe juf bij toeval een dag ervoor gesproken en die zei dat de brieven die middag op de bus gingen, dus toen ik de volgende morgen de postbode aan zag komen heb ik Kim daar naartoe gestuurd. Kim komt dus echt stuiterend binnen met die brieven haha! Kim gaat naar klas 1A en heeft Juf Lut, er zitten in totaal 21 kindjes in de klas en ja haar grote liefde zit daarbij ;) Alleen is nu wel de drie-eenheid van het eerste kleuterklasje definitief uiteen gevallen... Frauke moet nog een jaartje kleuteren en Yoni zit niet bij Kim in de klas.. Bregje gaat naar klas 1K en heeft Juf Ingrid en Juf Marijke en ze deelt de klas met nog 23 kindjes.

In het gesprekje dat ik met juf Ingrid heb gehad het probleem Bregje-zindelijkheid uitgelegd. De juf had alle begrip voor de situatie van nu, maar ja ze moeten een lijn trekken natuurlijk. Afgesproken met de juf dat we de eerste week gewoon geen luier aandoen en zien hoe het gaat. Dat gewoon geen luier aandoen dus ook maar vanaf gisteren gedaan (tevens luiers verstopt, want alle keren dat ik dat al had geprobeerd had madame er gewoon stiekem weer eentje aangetrokken) en wat denk je...heel de dag droog!!!!! Vandaag zijn we echter weer 6 natte broeken verder.. Ze weet wat de bedoeling is en volgens mij kan ze het ook wel, dus vingers gekruist maar...

Voor Frederik is het echter niet zo'n leuke week geweest. Zijn begeleider is blijkbaar zonder het tegen hem te zeggen met verlof gegaan (terwijl we vorige zaterdag nog op duidelijkheid naar Frederik toe hadden gehamerd). Hij heeft dus nu het gevoel dat ie er drie weken voor niets heeft gezeten en weer van voor af aan kan beginnen, hij krijgt volgende week ook een andere dokter. Dat gevoel kan ik begrijpen, maar deel ik niet helemaal.. In het verleden zijn er al eens testen gedaan bij Frederik, maar hij heeft daar nooit een uitslag van gezien, die testen zijn ondertussen opgevraagd, maar Frederik zou graag nieuwe testen doen. Er is aan hem gevraagd hoe belangrijk hij een diagnose vind en of die er perse moet komen.. Tja, mij lijkt het wel heel fijn voor hem en voor ons (we spreken sinds deze week weer over ons, in wat voor vorm dat in de toekomst ook gegoten gaat worden...)om wat handvaten te hebben, want dat er iets is dat beaamt hij zelf ook. Maar goed komt tijd, komt raad zullen we maar zegen zeker?

Morgenmiddag komt hij weer naar huis, alledrie de kindjes gaan met vava en moemoe mee naar een familiefeest, dus we hebben die kostbare uren nu echt voor onszelf. Zondag nog een kindjesdag en maandag is het verlof gedaan. De eerste schooldag!

bekrompenheid

Een van de dingen waar Frederik heel hard mee inzit, nu met zijn opname, is wat iedereen wel niet zal zeggen. Nu heb in de eerste week wel gezegd dat hij daar zijn energie niet in moet steken en dat mensen altijd wel wat te zeggen hebben. Maar vandaag heb ik dan precies het deksel in mijn neus gekregen wat dat betreft. Jolien (vriendinnetje van kim en bregje) kwam deze midag eventjes spelen. Ze was al een tijdje niet geweest en ik had al zo'n vermoeden dat dit daarmee wel te maken kon hebben. Ze heeft hier best wel wat meegekregen van wat er gebeurd is, dus weet een beetje hoe de vork in de steel zit. Nu had ze dus tegen haar mama verteld dat Frederik in het ziekenhuis is, haar moeder vertelt dat tegen haar zus met de woorden "die is een beetje gek in zijn hoofd". Waarop Jolien dus blijkbaar direct gezegd heeft dat hij niet gek is! Way to go voor een meisje van 9!! Maar ja, ik moet mijn energie ook niet steken in wat mensen van mij denken, het geeft je toch een knauw hoor...

Zondag zijn we nog eventjes naar het bos geweest en dat heeft me wel goed gedaan. Die avond is Kim thuisgekomen en vandaag was het begin best zwaar. Komt mede ook wel door de gedachte dat Bregje woensdagavond ook weer terug gaat zijn en ik eigenlijk niet optimaal geprofiteerd heb van mijn rust (toch nog eventjes de dingen doen die niet zo makkelijk gaan met drie kindjes in huis...en op de een of andere manier niet kunnen gaan zitten, waarschijnlijk omdat ik dan pas compleet in zou storten) Maar heb er het beste nog maar van gemaakt vandaag, we zijn lekker wezen shoppen en met een goede oogst thuisgekomen!

Morgen gaat Kobe een dagje naar Daisy en Carina (onthaalmoeders) en gaan Kim en ik eventjes zwemmen. Kim gaat dit jaar in school ook zwemles krijgen en ze is eigenlijk als de dood voor water...

Verder staat deze week een beetje in het teken van de brievenbus, want een van deze dagen gaan de brieven van school in de bus vallen met daarin de klasindeling. En natuurlijk zijn Kim en Bregje (maar ook mama) razend benieuwd of ze nog wel bij hun vriendjes in de klas zitten. Dan weet mama ook welke juf Bregje heeft en kan ze daar even contact mee opnemen over het feit dat Bregje nog altijd niet zindelijk is. Normaal mogen ze dan nog geen hele dagen naar school, maar ja ik moet ook terug gaan werken dus eigenlijk zou het wel moeten... Ander probleem met eerste schooldag is ondertussen opgelost, de onthaalmoeders zijn die dag gesloten en ik moet wel terug werken en kan Kobe moeilijk meenemen natuurlijk. Vandaag telefoontje naar mijn diensthoofd gedaan en ik heb gewoon nog een dag extra verlof gekregen, thank god!
Nu moet ik nog zien hoe ik deze week de auto naar de autokeuring krijg en dan heb ik zo'n beetje alle probleempjes wel de wereld uitgeholpen, op praktisch gebied dan toch..

onzekerheid

Vandaag is Frederik weer een middag en vooravond thuis geweest. Daarvoor hadden we nog een gesprek met zijn begeleider omdat er nog flink wat onduidelijkheden zijn... En dan word je naar huis gestuurd met de woorden "zie eerst maar eens hoe het weekend gaat". Alsof dit weekend een afspiegeling is van de normale situatie, Kim en Bregje zijn nog altijd op de logeer.. Kortom niet echt het gevoel dat het ziekenhuis op dit moment echt bijdraagt aan het verbeteren van de situatie...

En dan mijn gevoel, beter mijn onzekerheid. Ben niet onzeker over mijn gevoel voor Frederik, dat is er nog altijd. Maar door de flinke problemen in onze relatie van het afgelopen drie kwart jaar weten we eigenlijk niet meer zo goed wat oorzaak en gevolg is (mede daarom, graag medewerking van het zh!). Frederik wil en wilde zowiezo blijven proberen voor de kinderen, ik ben daar niet echt een voorstander van... En nu dus de onzekerheid....houdt ie uberhaupt nog van mij? houdt ie enkel van mij als mama van zijn kindjes, of houdt ie toch ook nog van monique?? Heb hem gezegd dat ik daar mee zit en daar graag ooit een antwoord op zou krijgen..

Maar goed, even wat lichter werk nu... Met het verhuizen van mijn log is er precies een klein wereldje voor mij opengegaan... kan ineens filmpjes laten zien enzo! Ik zal jullie de komende tijd denk ik nog genoeg vervelen met filmpjes en foto's! (dat is als ik vanaf de derde september nog tijd kan vinden hiervoor he; ik werken, kindjes naar school/opvang en frederik ws nog in het zh)

Kwaliteit van de filmpjes is rotslecht, maar onze (waardeloze 2MP) camera doet raar de laatste tijd..

Eerste filmpje is eigenlijk voor Mar...Kobe snurkt ook!!!!

Tweede filmpje is van vanmiddag. Frederik is Kobe wat aan het plagen, of is ie aan het leren hoe de indiaantjes doen?

Dan nog de eerste foto's van Kobe met papa in de douche (eveneens van vandaag)

En ja, ik moet dringend mijn bed in...

sfeerbeeldje van het dagje zoo

een nieuw log

Waarom een nieuw log? Simpel, die oude was een .nl en aangezien het hier harder naar .be gaat, maar ik me zelf toch ook nog wel .nl, voel hebben we maar voor de gulden middenweg gekozen een .com (volgen wie volgen kan) Ben hier nog wel volop aan het zoeken, maar zie al een heleboel leuke dingen!
Maar meteen met iets leuks in huis vallen zeker? Ons Kobe met zijn allereerste koek, zet zeker het geluid aan, Bregje's commentaar is geweldig!! (alleen zul je je hoofd een kwartslag moeten draaien, heb met ons fototoestel gefilmd en nog niet gevonden hoe ik filmpjes moet draaien)

23 augustus

rust

Eindelijk een klein beetje rust. De meisjes zijn logeren bij vava en moemoe. Ocharme, dinsdagavond zouden ze vertrekken, en juist voor vertrek maakt Bregje in ene 39 graden koorts. Dus toch maar even naar de dokter, niets ernstigs, virale infectie. Wel nog even naar de apotheek van wacht. Wat junifen gegeven en de koorts begon te zakken dus is ze toch nog meegegaan.

Nu moet de rust nog komen in mijn hoofd en in mijn lichaam. Begon gisteren zomaar ineens te duizelen en hard hartkloppingen, waarschijnlijk mijn lichaam wat de spanning eruit probeert te gooien, maar twas nie prettig....

19 augustus

weekend

Na een zeer bewogen week, met heel veel angst van mijn kant, hebben we eigenlijk een heel lekker weekend gehad. Eventjes een beetje time out genomen, zo voelde het toch. Zaterdag zijn we eventjes boodschapjes gaan doen, en tegelijk Kim's grote boekentas voor het eerste leerjaar gaan kopen. Vandaag hebben we het echt rustig aan gedaan. Toen Kobe in zijn bedje lag, hebben we een filmpje voor de dames opgezet en zijn we samen op bed gaan liggen. Heel dicht tegen elkaar aan, en voor heel even voelde het alsof er niets aan de hand was, alsof er helemaal niets kapot was gemaakt. Tot dan natuurlijk het onvermijdelijke moment komt dat hij terug moest...Ik kan dat gevoel van mijn opname destijds nog heel goed herinneren, zo dubbel, zo graag willen thuisblijven, maar ook zo graag terug naar het zh willen.

We hebben nog heel wat voor de boeg, er zullen nog heel wat pijnlijke gesprekken gevoerd moeten worden...maar ik zie naar ons toe zeker weer hoop, en hoop doet leven nietwaar?
Hij zelf beseft nu wel heel goed dat dit nodig was, dat er iets moest gebeuren, en das heel positief. Ok, hij maakt zich wel druk over het feit dat we geen hospitalisatieverzekering hebben en dat dit natuurlijk lekker in de cijfertjes gaat lopen en hij gaat proberen volgend weekend definitief naar huis te komen. Dat laatste hangt wat mij betreft ook heel hard af wat er deze week in het zh gaat gebeuren. Of er daadwerkelijk een soort van behandeling van de grond gaat komen na de eerste observatieweek, en of zijn nieuwe kamergenoot gaat doorhebben dat ie niet alleen op een kamer ligt... Heb hem wel gezegd dat ie niet (net als ik destijds) om praktische dingen naar huis moet komen, dat ie er wel echt klaar voor moet zijn...

Al met al, kwa gevoel een positief weekend na een rotweek

17 augustus

1e week

Allereerst wil ik even zeggen dat ik mij op mijn log niet ga uitlaten over het hoe en waarom van Frederik's opname. Dat is iets van hem, zijn privé om het maar zo te zeggen. Wel heb ik behoefte om mijn gevoelens en belevingen van deze tijd op te schrijven, vandaar dat ik het wel op mn log heb gezet. Ook meteen een dikke dankjewel aan iedereen die een lief woordje over had, op dit log of via de mail! Dank je, het helpt zeker om te weten dat er mensen aan je denken, dat je er toch niet helemaal alleen voor staat.

Eerst even het happy news van deze week delen: Kobe heeft zijn eerste groentepapje gegeten, weliswaar met bijbehorend vies gezicht, nietwetend wat te doen met de brij in zijn mond en het er weer keihard uitwerkend, maar hij begint ondertussen de smaak te pakken te krijgen. Geen echt happy news, maar wel Kobe news; de eerste bus nutrilon hebben we ondertussen ook in huis. Door de drukte van nu is de bv heel hard aan het teruglopen gegaan. Op zich heb ik er vrede mee, hij heeft mijn minimale zes maanden gehaald, tis alleen heel jammer dat het op deze manier moet stoppen.

Dinsdag ben ik met de kindjes een dagje eruit geweest. Een dagje naar de Zoo in Antwerpen. We hebben heerlijk genoten die dag en het viel mij wonderwel heel goed mee om helemaal alleen met drie kindjes op stap te zijn. Nu moet ik wel zeggen dat de dames zich voorbeeldig hebben gedragen!

Tja, en de titel doet al vermoeden dat ik niet denk dat dit een korte opname gaat zijn. Wat mij ondertussen een klein beetje in paniek doet schieten. Ik heb nu nog twee weken verlof. 3 september terug werken, Kim en Bregje terug naar school; Kim eerste dag eerste leerjaar en Bregje eerste dag eerste kleuterklas... Mijn contract loopt maar tot eind september en ik durf daardoor niet echt goed vragen wat de mogelijkheden zijn op werkgebied voor het moment (ben nog maar terug aan de gang vanaf juni)

En als je zo dit logje bekijkt, wat Frederik ondertussen allemaal mist....dat doet pijn! Ongelooflijk veel pijn!

En ik? Ik worstel me erdoor....het ene moment makkelijker als het andere....en ja, heb al staan janken in de lift op weg naar huis, me daarna weer moeten vermannen omdat ik toch naar huis toe moet met de drie kindjes....
En nee, ik sta er niet helemaal alleen voor. Heb hulp van mijn lief buurvrouwtje (t mens is ocharme 73 en komt elke dag even binnenpiepen om te kijken of ik het nog wel red) en andere buurvrouw die al een paar keer heeft gezegd dat als ik hulp nodig heb ik er wel om moet vragen. En Frederik's ouders zijn zeker een grote steun op het mentale vlak, en hulp als ik achter zou vragen;) En daar zit hem de knoop he, ik ben niet zo'n hulpvragertje......

Een hele zware week was dit..vooral gevoelsmatig. Angst, verdriet, hoop...daartussen leef ik voor de moment.

Morgen komt Frederik van 14.00 tot 20.00 uur naar huis en zondag ook. Ik hoop dat het allemaal wat mee gaat vallen, al moet ik bekennen dat ik vanmiddag wel een beetje schrok van de vraag daartoe van de begeleider..Maar da's meer omdat ik na een week mijn leventje wat begin te ordenen en langzaam wat regelmaat begin te zien....Mijn hart wil niks liever dan dat ie gewoon thuis is en zeker dat ie naast me in bed ligt!

11 augustus

Ik heb Frederik gisteren naar het ziekenhuis gebracht voor een opname op de PAAZ. Iets wat al tijden aansleept is uiteindelijke een hele zware depressie geworden. Ik heb het voor hem gedaan, om hem de kans te geven om rust te vinden, er weer bovenop te raken en, het allerbelangrijkste, uit te zoeken waardoor dat dit allemaal komt. Hij wilde niet, bleef daarop hameren, maar ik zag geen andere keuze meer. Ons gezin functioneert al tijden niet meer als gezin en op dit moment werden we allemaal meegezogen in zijn zwarte wereld. Ben doodsbang dat ik onze relatie hiermee de doodsteek heb gegeven, want er is de laatste maanden al zoveel kapot gemaakt, maar dat is even niet meer belangrijk. Het belangrijkste is dat hij terug zichzelf kan worden….Neemt niet weg dat ik me ontzettend leeg voel hier thuis, terwijl ik had verwacht dat dit ook mij rust zou brengen. Dat brengt het me nog niet .....